第二天一早,马可睁开了眼,眼前洒满了金色的阳光,身体充满了力量。</P>
经过了一夜的修炼,他的精神和肉体都得到了极大的滋养,真是神清气爽。</P>
“铛铛铛”马可敲了敲隔壁李然的房门,门开,两人相视一笑,那是默契,无需多言。</P>
进了李然屋里以后,马可对着窃听器打了个哈欠,然后来了一段诗朗诵:</P>
Y mae hi'n gwydr o fewn ac arweiniad,</P>
Ar yr ardd, a'r gorllewin, a'r glir,</P>
Y mae hi'n cyfan a'r gaeth,</P>
Y mae hi'n cwrdd drwy ddaear.</P>
o! Gwell na'i blaen yn y tro,</P>
Er mwyn cyflymder a chofio'r gog;</P>
pryd hwyr, fel y darpar yn y trog,</P>
cloi ei fflam a chroesant y ffug.</P>
Nid oes dim i'r arian hon,</P>
A'r llif a'r ddaear, a'r sgraff a'r spegiant,</P>
ond hefyd y mae hi'n dyfnder a'r byd,</P>
Y mae hi'n cyfan a'r gaeth.</P>
随着诗句的流淌,马可的身体似乎也在跟随着诗歌的节奏起舞。</P>
他的手指轻轻地在空中划过,仿佛是在描绘着梦中的景象。</P>
他的眼神时而凝视远方,时而紧闭,完全沉浸在诗歌构建的梦幻世界中。</P>
那感情抒发的,极其真挚。</P>
朗诵结束后,马可朝李然眨眨眼,嘴角挂着一丝得意的笑意,监听的孙子们,估计听不懂吧!“哈哈”,找人破译去吧!</P>
李然看到楚帆促狭的表情,眼中闪过明了,他的脸上也露出了开心的笑容。</P>
餐厅内,舒适而亲切。团员们的笑声和谈话声此起彼伏,他们的脸上洋溢着轻松愉悦的表情。他们讨论着昨天发生的趣事,以及今天的议程,餐厅里弥漫着一种欢快的气氛。</P>
然而,在这热闹的场景中,一个静谧的角落显得格外清冷。</P>
两名浩瀚高科公司的人员,冯浩和李赫轩,坐在角落的一张桌子旁。他们的坐姿显得有些僵硬,眉头紧锁,彼此交换着紧张而低声的对话。</P>
他们的目光时不时扫过周围的环境,警惕而充满忧虑,仿佛在确认是否有人在注意他们。</P>
冯浩的手指轻轻敲打着桌面,他的眼神中闪烁着一丝不易察觉的焦虑。</P>
李赫轩则是不时地低头看着手中的文件,然后又抬头与冯浩交换意见,他的声音低沉而有力,尽管周围嘈杂,但每个字都清晰地传达给了冯浩。</P>
他们的谈话内容似乎非常重要,涉及到一些只有他们才能理解的技术细节。他们的表情时而紧张,时而专注,完全沉浸在他们的专业领域之中。</P>
他们的交流充满了紧迫感,仿佛时间对他们来说是一种珍贵的资源。</P>